فن بیان

فن بیان

هر انسانی که در گرو ترقی مسیر خود می باشد، می بایست مسیر ارتباطی خویش را هموار سازد،زیرا این مسیر می تواند او را نسبت به وصول نتایج دلخواه خود برساند و سخن که اولین و مهم ترین قدم جهت ارتباط سازی می باشد می بایست ارائه ای در خور با صدایی دلنشین و لحن و تلفظ قدرتمند و سالم و تاثیر گذار باشد و مهارت این امر "فن بیان" می باشد که در این مهارت سخن پردازی مطرح نیست که سخنگویی مطرح است.

فن بیان راز موفقیت هر انسان خوش سخن خواهد بود،در سخنوری اگر فن بیان حضور پررنگی پیدا نکند گویی سخنور، قدرتمندترین و غنی ترین جمله و یا عبارات را در هنگام ادا به نحوی ادا می کند که گویی هیچ چیز گفته نشده.

فن بیان، فن چه گفتن نیست،فن چگونه گفتن است.از دگر شباهت های هنر سخنوری با هنر نمایش می توان به همین امر اشاره نمود که در هنر نمایش با 25 قرن طول عمر،نقش آفرینان برای آنکه بتوانند جادوی کلام خود را به طرز صحیحی ایفا نماید،دریافتند که بخش اعظمی از تاثیر هنر نمایی بازیگران بر بیان و صدای او می باشد.

امروز عصر ارتباطات است و انسان هر چه می جوید در ارتباطات میان فردی،گروهی می باشد و کلام و بیان جز لاینفک ارتباطات است.هر انسانی که به دنبال رسیدن به نتایج لازم در زمینه ی ارتباطات می باشد می بایست بتواند از بیان لازم و به طور کلی از صدای موثری برخوردار باشد.

معنا و مفهوم عنصریست که به فن بیان قوت می بخشد زیرا تجسم معنای کلام می بایست در میان گوینده شکل بگیرد و معلول معنا و مفهوم صراحت بیان می باشد ک هسرعت متناسب با سخن صراحت بیان را جان می دهد مانند تیری که از کمان پرتاب می گردد که هر قدر سرعت پرتاب نیز بیشتر باشد قدرت اصابت آن نیز بر هدف بیشتر خواهد بود و کلام صریح نیز هرچه با سرعت بیشتر متناسب با آن سخن ارائه گردد اثر آن بر عمق جان و قلب و ذهن شنونده نیز بیشتر خواهد بود و در بحث نحوه ی ادای کلمات نباید کلمات را شکسته و درهم و سطحی ادا کرد و نباید با استفاده از زبان عامیانه شکل کلمات را تغییر داد و در این بین "سکوت" میان کلمات و جملات و ایجاد وقفه بسیار ضروری ست که  این سکوت به نام " مکث" در ذهن همگان جای دارد.

اگر سخن را به قطاری تشبیه کنیم که بدون هیچ وقفه ای در حال حرکت باشد و در هیچ ایستگاهی توقف نکند نتیجه ی این عمل آن است که هیچ مسافری به قطار نرسد و اگر شخصی لاینقطع سخن بگوید، قطعا شنونده از فهم کلام بازمانده و از سخن عقب خواهد ماند و اما مکث در میان کلمات و جملات می بایست به 4 دلیل رخ دهد:

-سکوت فهمی:محرک توجه مخاطب پس از پایان عبارت

- سکوت نمایشی: موثر واقع شدن پیام سخن در ذهن مخاطب پس از پایان

- سکوت موکد:تاکید بر جدیت پیام سخن

- سکوت تکمیلی:قبل از بیان جمله و یا عبارت جهت تکمیل مفهوم جمله .         

در غیر این صورت " سکوت" لازم نوبده و می بایست در همین 4 موقعیت شکل بگیرد و اما جهت تهی نبودن سکوت می توان از کلمات فضا پر کن و یا همان تیکه کلام استفاده نمود و این کلمات در زبان پارسی وجود دارند که می توان مورد استفاده قرار داد کلماتی مانند :چنانچه،گویی،اساسا،ضمنا،به طوری که،چرا که، در هر صورت به طور جدی، حقیقیتا،در نهایت ، چنان،. . .

و در همین مقوله کلمات ربطی نیز مانند"به،از،تا،که،با،و" که در حقیقت بیانگر احساس و حالت گوینده سخن نسبت به کلمه و جمله ی قبل و یا کلمه جمله ی بعد می باشد که حائز اهمیت می باشد.

در هنگام سخن گفتن میزان صدا به طور ثابت و یکسان و در هر گامی بماند یکنواخت شده و باعث آزار مخاطب می گردد و می بایست از فراز و فرود در صدا حاصل گردد.

از مهم ترین موارد در بحث بیان،تاکیدات کلامی ست.در هنگام سخن گفتن باید دانست که برای گفتن هر مطلبی که متشکل از چندین جمله است قطعا یک جمله وجود دارد که از اهمیت بیشتری برخوردار می باشد و بار معنایی و عاطفی کلام را به دوش می کشد.بنابراین باید آن جمله را با تاکید بیشتری بیان نمود.

همچنین می بایست این را هم در نظر گرفت که هر جمله ای که گفته می شود متشکل از چندین کلمه می باشد و قطعا از میان کلمات ،کلمه ای وجود دارد که از اهمیت فراوانی نسبت به بار معنایی جمله برخوردار است پس باید با تاکید بیانی همراه باشد که با شدت بیشتری گفته شود و نیز حتی باید در نظر گرفت که هر کلمه ای که چندین حرف آن را نشکیل داده اند در آن کلمه یک حرف از میان دگر حروف وجود دارد که  اهمیت بیشتری دارد و تکیه بیانی بر آن است که در هنگام گفتن آن کلمه که باید با تاکید گفته شود.

فرایندی که طی آن سخنوران با معلومات کافی و تسلط و استفاده از فنون ارتباطی مطلبی را با عقلانیت، جذابیت و عاطفه به مخاطب انتقال می دهد، به گونه ای که بر روی او تاثیر بگذارد.

بسیاری بر این عقیده اند که همه فن بیان لحن است و هرچه در زمینه ی بیان صدا مورد بحث واقع میشود در نهایت در خدمت لحن بیانی ست.اما باید گفت لحن مهمترین فن بیان است و نه همه ی آن .

لحن احساس گوینده ی سخن می باشد که بر کلام وی تسری پیدا میکند.

لحن را می بایست بر سه امر مورد بررسی قرار داد و رعایت نمود.

لحن بر واژه:

کلمات و الفاظ دارای بار معنایی و عاطفی نسبت به معنایی که بر آن دلالت دارند می باشد و نمی توان همه ی کلمات و الفاظ را به یک شکل گفت و احساس گوینده ی سخن بر همه کلمات به یک گونه باشد.

لحن بر محتوا:

آنچیزی که یک فرد می گوید بر اساس محتوای مفهومی سمت و سویی دارد که باید در کل لحن حاکم بر بیان به گوش برسد

لحن بر صدا:

صدای هر انسانی به شرط سلامت قابلیت تاثیر گذاری دارد به شرط آنکه لحن متناسب با آن صدا رعایت شده و همانگونه استفاده شود.

مدرس سخنوری:استاد حسینیان

آموزش سخنوری و فن بیان:استاد حسینیان

آموزش سخنرانی و فن بیان :کانون سخنوران

آموزش فن بیان:استاد حسینیان

مدرس زبان بدن:استاد حسینیان

مدرس بازاریابی و فروش

مدرس اصول و فنون مذاکره

مدرس غلبه بر اضطراب و کمرویی